PERASKE PLEMICKE PRODICE - kazade

Tradicija govori da je Perast od davnina imao dvanaest bratstava, koja su se isticala. U srednjem vijeku i nadalje, to su poznate kazade, koje nose naziv po prvobitnim porodicama. Kazade su bile sastavni dio peraske komune, a njihovi poglavari su birani u gradskom vijecu svakih nekoliko godina.

Kazade su bile sljedece:
Studeni
Zubaci (Dentali)
Vukasovic
Brajkovic
Sestokrilovic
Bratica
Stoisic
Smilojevic
Silopi
Cizmai
Perojevic
Miokovic

Broj kazadama pridruzenih clanova iz pojedinih porodica se mijenjao, a mijenjali su se i sami clanovi. Svaka kazada je davala po jednog barjaktara, sto je cinilo ukupno dvanaest barjaktara. Perast je nosio titulu cuvara ratnog barjaka Republike Svetog Marka. Moguce da ova privilegija Perastana seze jos iz srednjeg vijeka.

VICKO BUJOVIC (1660 - 1709)
Tokom Morejskog rata (1685-1699), bio je zapovjednih jakih peraskih odreda, postao guverner flotile i nudio besplatne usluge Perastana i svoje licno Mletackoj republici, sa kojom je bio blisko povezan. Mleci su ga za ovo bogato nagradivali, a on je novac trosio na lagodan zivot i gradnju palate.

Od 1694. do 1708. godine bio je vise puta kapetan autonomne opstine Perast. Godine 1694, Vicko zavrsava gradnju najljepse palate u Boki Kotorskoj.
Ucestvovao je u napadu na Trebinje 1695. godine, borio se protiv gusara iz sjeverne Afrike.
28. maja 1704. godine, zbog zasluga, dobija pocast kneza. Zavadio se sa porodicom Zmajevic, kada je sa kcerkom turskog age, koja je bila povjerena Krstu Zmajevicu na cuvanje, pobjegao u Dubrovnik, gdje je proveo nekoliko godina.
6. maja 1709. godine, poginuo je u ulicnom okrsaju, od ruke peraskog sudije iz porodice Stukanovica. Zbog svoje prijeke naravi Vicko je bio omrazen od vecine peraskih porodica, kako vlastelinskih, tako i pucanskih. Bio je pohlepan, sklon prevari i rasipnickom zivotu punom poroka.

“… Bartolo Moro, izvanredni providur Kotora i Albanije, izdaje u Perastu 3. aprila 1702. pismo upuceno svima konzulima, predstavnicima i prijateljima Serenissime, u kome ih moli da izadu u susret zapovjedniku tartane ”San Gio-Batta Buon Pastore”, kapetanu Vicku Bujovicu, koji ide u potragu za pronalazenjem tartanele patruna Marka Stukanovica i polake s trgovackom robom, koja je bila oteta od gore spomenutog patruna u noci izmedu 23. i 24. marta 1702.
Bujovic pronalazi otetu polaku s trgovackom robom, kao i tartanu s dijelom posade, i predaje ih mletackim vlastima. Bartolo Moro izdaje kapetanu Vicku Bujovicu 1. juna 1702. u Hercegnovom zahvalu za razne ukazane usluge…Osim toga, izvanredni providur Badoer Federico…hvali zasluge kapetana Bujovica pri spasavanju otete polake…”
(M. Milosevic, Prilozi za monografiju Vicka Bujovica, Godisnjak Pomorskog muzeja u Kotoru, 1955)

JULIJE BALOVIC (1672-1727)
Julije Balovic, roden je u Perastu 24. marta 1672. godine, od oca Matije Balovica, koji je jos imao sest sinova i dvije kcerke. Sam Julije imao je cetiri sina koji nisu imali potomstvo, tako da se ta grana Balovica ugasila. Julije je u dva maha obavljao duznost sudije u opstinskoj sluzbi.
Istakao se na duznosti kapetana peraskih zastavnika na mletackom admiralskom brodu, za sta je, u vise navrata, sticao javna pismena priznanja.
Poznat je i po knjizevno-istorijskoj djelatnosti, gdje se istice njegova "Peraska hronika", zapoceta krajem 1714. godine, u kojoj hronoloskim redom iznosi dogadaje iz istorije Perasta od najstarijih vremena. Jedan dio ovog rukopisa nalazi se u Zupnom arhivu u Perastu, a drugi je u Naucnoj knjiznici u Splitu. Julije Balovic je 1693. napisao i pomorski prirucnik “Pratiche scrivanesche”. Intenzivno se bavio sakupljanjem narodnih pjesama i zauzima znacajno mjesto medu predvukovskim sakupljacima narodnih pjesama.       

MARKO MARTINOVIC (1663-1716)
Marko Martinovic, pomorski trgovac, pedagog i pisac, predstavlja jednu od najznacajnijih licnosti u istoriji Perasta. Roden je 15. jula 1663, a krstio ga je nadbiskup Andrija Zmajevic.
Marko Martinovic je osnovno obrazovanje sa elementima iz pomorstva stekao, kao i vecina perastana, u franjevackom samostanu u Perastu, a kasnije kroz praksu na brodu. Marko Martinovic je, prije svega, vrstan pomorski trgovac koji intenzivno plovi na svom fregadunu "Cavalier Vigilante". Zahvaljujuci pomorskom iskustvu i vjestini, 1697. godine Mletacki senat ga je izabrao da, sa drugim pedagozima, poucava pomorskim vjestinama grupu ruskih knezeva i boljara, koje je ruski car Petar Veliki poslao u Veneciju.
Kao pomorski pedagog, on je u Veneciji ruskim pitomcima predavao nautiku, i to, kako svjedoce izvori konkretno "o busoli, o poznavanju vjetrova i citanju navigacionih karata". Uz teoretska predavanja, Marko Marinovic je sa svojim pitomcima izveo i tri prakticna putovanja. Na jednom od njih 1698. godine zaustavili su se u Perastu, gdje je obavljena dopunska nastava. O dijelu nastave u Perast sacuvana je jedna slika nepoznatog autora, koja se danas cuva u Muzeju grada Perasta. Malena kuca Marka Martinovica, u kojoj je dio te obuke izveden, prozvana je "Nautika". Ona se nalazi na sjevernom kraju Perasta, u blizini palate Bujovic.
Taj susret kapetana Marka Martinovica sa ruskim plemicima i njihov boravak u Perastu 1698. godine obiljezava pocetak pomorskog pedagoskog djelovanja kod nas, kao i pocetak veza Boke i Crne Gore sa Rusijom Petra Velikog.

V I S K O V I C I
Viskovici su jedna od najpoznatijih i najuglednijih plemickih porodica iz Perasta, koja je pripadala kazadi (bratstvu) Dentali. Viskovici su dali veliki doprinos pomorskoj, vojnoj, trgovackoj, politickoj i kulturnoj proslosti Perasta, kroz vise od pet stoljeca, od XV do druge polovine XX v.
Nikola Viskovic (XVI v) je kao kapetan Perasta predvodio Perastane, prilikom opsade Kotora od turske flote Hajredina Barbarose 1539. godine. Od tada datiraju prve privilegije Perastu od Mletacke republike, a koje su, umnogome, bile osnova njegovog ekonomskog i kulturnog prosperiteta, za vrijeme vladavine Venecije.
Krsto Vickov Viskovic (1612-1676) proslavljeni kapetan Perasta, koji je organizovao odbranu grada, prilikom turskog napada Mehmed age Rizvanagica 15. maja1654. godine, kada su Perastani izvojevali najslavniju pobjedu u svojoj istoriji.
Frano Marjanov Viskovic (1665-1720) ''collonello'' pukovnik istakao se u borbama protiv Turaka i gusara u Grckoj, na Peloponezu, Eubiji, Moreji i Hercegovini, kod Citluka. Prvi je medu sedam Perastana, dobio najvece mletacko odlikovanje, kriz sv. Marka i titulu kavalira 1703. godine. Ovaj izuzetano vrijedan orden kriza kavaljerata, poklonio je, kao zavjetni dar Gospi od Skrpjela, 1714. god. Sagradio je dio porodicne palate sa lodom, 1708. godine.
Josip Antonov Viskovic (1728-1804) pomorski kapetan i posljednji gradski kapetan Perasta za vrijeme vladavine Venecije. Iako su u arhivskim izvorima zabiljezene mnoge njegove aktivnosti, najvise je zapamcen po govoru na narodnom jeziku, sto je izgovorio nad mletackom zastavom, u crkvi sv. Nikole u Perastu, 23. avgusta 1797. poslije pada Venecije.
Alvize Josipov Viskovic (1760-1824) pomorski kapetan, proslavio se kao jedan od posljednjih branitelja Venecije. Kao zapovjednik sambeka ''Anetta la Bella'' sukobio se sa francuskim brodom ''Il Liberatore d' Italia'' 1797. pred ostrvom Lido u Veneciji. Viskoviceva pobjeda i smrt francuskog kapetana, bili su povod za konacnu francusku okupaciju Venecije. Kasnije je, kao gradonacelnik Perasta, za vrijeme francuske okupacije, 1813. na prevaru osvojio tvrdavu sv. Kriz, iznad Perasta, poslije cega je uslijedila francuska predaja. Iste godine je bio jedan od potpisnika Deklaracije o ujedinjenju Crne Gore i Boke, kada je stvorena Centralna komisija, ciji je bio potpresjednik, dok je predsjednik bio crnogorski vladika Petar I Petrovic.
Vjekoslav (Luidi) Antonov Viskovic (1828, 1891) postao kapetan duge plovidbe 1849. Kao zapovjednik brigantina ,,Carletto’’ spasio je osam napolitanskih mornara i bio odlikovan zlatnom medaljom od austrijskog cara. Bio je generalni konzul Austrougarske u Brindiziju i Sulini. Bio je cijenjen i uvazavan na beckom dvoru. Interesovao se za proslost Perasta i zasluzan je za sistematizaciju Arhiva peraske opstine. Njegove priloge iz peraske proslosti ,,Memorie’’, razna pisma i studije, objavio je njegov brat Frano u knjizi ,,Storia di Perasto’’.
Frano Antonov Viskovic ( Perast,1836 -Trst,1905) je najistaknutiji clan ove stare, plemicke porodice i najznacajnija licnost Perasta u XIX i XX v. Na pocetku pomorske karijere plovio je kao kapetan na domacim jedrenjacima. Kapetan duge plovidbe je postao 1856. i trideset sedam godina je bio kapetan na jedrenjacima i parobrodima austrijskog Lloyda. Pomorsku karijeru je okoncao kao glavni inspektor ovog poznatog parobrodskog drustva iz Trsta. U pomorskim strucnim krugovima, poznat je po izumima nautickih sprava i autor udzbenika za pomorske skole. Kao i svi Viskovici imao je svijest o znacaju pomorske i kulturne tradicije Perasta. Bavio se proucavanjem porodicnog arhiva, sto je rezultiralo objavljivanjem knjige ‘’Storia di Perasto’’ i monografijom o ostrvu Sv. Dorda. Tokom XIX v, zbog propasti pomorstva na jedra i ekonomskog siromasenja i dekadencije Perasta, Frano Viskovic je nastojao da povrati bar nesto od nekadasnjeg prestiza. Brinuo je o uredenju svoga grada, posebno trga ispred crkve sv. Nikole, sagradio je novo krilo porodicne palate, a svojim uticajem kod austrougarskih vlasti, povratio je Perastu sud i jos neka nadlestva. Njegovom zaslugom su sacuvana i popravljena mnoga djela likovne bastine Perasta.
Krsto Josipov Viskovic (Perast,1856-1913) pomorski kapetan, kasnije glavni agent austrijskog Lloyda u Kotoru Bio je vicekonzul Svedske i Norveske u Sulini i Konstanci. Odlikovan je ordenom Takovskog krsta od Aleksandra Obrenovica, Danilovim ordenom, od crnogorskog kralja Nikole, ruskim, bugarskim i ordenom francuske akademije umjetnosti. Znacajan je njegov angazman pocetkom XX v. na razvoju turizma u Kotoru i Boki. Kao can odbora Drustva za hotele u Boki, vodio je prepisku sa arhitektom Janom Koterom oko gradnje hotela u Kotoru. Bio je clan Bokeljskog starinarskog drustva, kao povjerenik za Perast i okolinu, bio je i clan Plemenitog tijela Bokeljske mornarice, gdje je bio imenovan podadmiralom 1913. godine. Interesovao se za slavnu prosloost Perasta, pa je napisao brosuru o cuvenom peraskom boju ,,Dvije rijeci o bici 15. maja 1654. u Perastu. ’’
Josip Martina Viskovic (+ Split,1970. ) Bio je pravnik i sudija u Omisu i Splitu, a povremeno boravio u porodicnoj kuci u Perastu. I danas su ziva sjecanja Perastana na ,,konte Joza’’, koji nije iznevjerio porodicnu tradiciju, pa je i sam brinuo da se bogata kulturno-istorijska zaostavstina u starom, vec oronulom, porodicnom domu ocuva. Josip Viskovic i njegova sestra Anka, udata Radimir su bili posljednji izdanci ove stare plemicke peraske porodice.

M A Z A R O V I C I
Mazarovici su jedna od rijetkih peraskih porodica koja je za sobom ostavila porodicnu hroniku. Biografija Mazarovica, ciji je autor barokni pisac Krsto Mazarovic, pisana na italijanskom jeziku, cuvana je u njihovom kucnom arhivu u palati Mazarovic, a danas se nalazi u Arhivu Zupnog ureda u Perastu. U njoj se opisuje nastanak i razvoj porodice i iznose pojedinosti o njenim clanovima od XVI do prve polovine XVIII vijeka.
Luka Mazarovic (1618-1705) je sudija i opstinski kapetan Perasta. Ucestvovao je u Peraskom boju 1654. godine, i pomogao kumu Kolovicu da odrubi glavu Mehmed-agi. Luka Mazarovic je ugostio Petra Zrinskog prilikom njegove posjete Perastu, nakon Peraskog boja.
Vicko Mazarovic (1613-1683) je bio jedan od najuticajnijih clanova porodice Mazarovic u Perastu. Bio je cijenjen pomorski kapetan, kome je Mletacka republika povjerila komandu na novosagradenom jedrenjaku "Giove Fulminante", jednom od prva dva vojna broda sagradena u Veneciji. Cetiri puta je bio opstinski kapetan, a njegovom zaslugom bila je podignuta opstinska zgrada koja se nalazila na Tgu sv. Nikole. Zanimljiv je podatak iz biografije Mazarovica, kojim se opisuje Vickova posjeta Firenci, kada ga je Veliki Vojvoda pozvao u palatu na razgovor, posto ga je zapazio na ulici kao covjeka snaznog i lijepog stasa, a znatizelju mu je privukla i peraska nosnja.
Krsto Mazarovic (1680-1725) zivi u periodu najveceg kulturnog uspona Perasta, kao pomorac i pisac, sakupljac narodnih pjesama, i autor Biografije Mazarovica. U Veneciji, 1718. godine, objavljuje prozno djelo u kome opisuje pobjedu Perastana nad piratima kod Draca 1716. godine, u kojoj je i sam ucestvovao kao "skrivan" i kao komandant broda. Postoji sacuvan njegov nacrt sa proracunom za rekonstrukciju crkve sv. Nikole u Perastu iz 1711. godine.
Antun Mazarovic (1658-1705) je pored Tripa Kokolje najpoznatiji peraski slikar Ucio je slikarstvo u Veneciji a radio u Becu, gdje je slikao mnoge Habzburgovce, medu kojima i cara Josipa I i Mariju Tereziju, kao i u Varsavi, gdje je naslikao portret poljskog kralja Augusta II. Antun Mazarovic je bio vitez cara Leopolda.
U Biografiji se isticu jos i Nikola Mazarovic sakupljac narodnih pjesama i dr Simun Mazarovic, hirurg i diplomata, koji je bio u Persiji u ruskoj diplomatskoj sluzbi, kao poslanik i ministar cara Aleksandra I i odlikovan ordenom persijskog saha.
Karlo Mazarovic se smatra prvim aeronauticarem na juznoslovenskim prostorima. On je 1789. godine, samo sest godina nakon prvog uzletanja francuskih balonista, izveo demonstraciju leta balonom u Zagrebu, prvi na ovim prostorima. Prije toga letove balonom Karlo Mazarovic je izvodio i u Ceskoj, Slovackoj, Bavarskoj i Austriji.
Posljednji potomak porodice Mazarovic u Perastu bila je Teodolina Mazarovic. Ona je autor jednog od prepisa biografije Mazarovica. Njenom smrcu 1919. godine gasi se porodica Mazarovic u Perastu.

ANDRIJA ZMAJEVIC (1624-1694)
Po nekim podacima Andrija Zmajevic je roden 16. juna 1624. godine u Perastu, ali ovo nije pouzdano, jer se kao datum krstenja navodi 1. avgust 1628. godine.
Osnovno obrazovanje stekao je kod franjevaca u Perastu. 28. septembra 1649. godine upisuje se u Zavod za sirenje vjere (Congregatio de Propaganda Fide). Studije teologije i filozofije zavrsio je u Rimu, gde je i doktorirao iz istih. Godine 1655, postao je opat benediktinskog samostana na ostrvu Sv. Dorda kod Perasta. Za vrijeme pape Aleksandra VII, imenovan je za budvanskog apostolskog vikara i povjerenika Svete stolice, a nekoliko godina kasnije, 23. februara 1671. godine, papa Klement X postavio ga je za nadbiskupa barskog i primasa srpskog.
            U svom “Crkvenom ljetopisu” iznio je porodicno predanje. Prema nekim istrazivanjima, Zmajevici su bili pravoslavne vjere kada su sa Njegusa sisli u Boku, a tek kasnije su zenidbama presli u katolicanstvo.
            Godine 1671, Andrija gradi sebi dvor u Perastu, palatu zvanu “Biskupija”, a sedam godina kasnije crkvu Gospa od Rozarija. Oko 1690. godine zapocinje izgradnju osmougaonog zvonika crkve Gospa od Rozarija, za koji se pretpostavlja da je raden bas po njegovim nacrtima.
            Za vrijeme Andrije Zmajevica veci dio Boke je bio pod Turcima. Andrija je bio veliki rodoljub, zalagao se za svoj narod i sokolio ga da opstane u borbi protiv Turaka. Sakupljao je, medu prvima, narodne pjesme svoga kraja, dubrovacku poeziju, bugarstice. Sam je bio vrstan pisac i pjesnik, a njegovo najpoznatije djelo sigurno je “Crkveni ljetopis”, koji predstavlja jednu vrstu hronike, od nastanka svijeta do autorovih dana. Zalagao se za upotrebu “narodnog” jezika, pa postoje cak i indicije da je “Ljetopis” pisan nasim jezikom - cirilicom, a zatim preveden na latinski. Duboko svjestan svojih slovenskih korijena, on pise cistim narodnim jezikom, kakvim se govorilo u Boki.
            Umro je 7. septembra 1694. godine u Perastu, gde je i sahranjen, u kapeli Gospa od Rozarija koju je sam podigao.

VICKO ZMAJEVIC (1670-1745)
Roden u Perastu 23. decembra 1670. godine. Necak Andrije Zmajevica. 1685. godine dobija doktorat iz oblasti filozofije i teologije.
U periodu 1695 -1701 postaje opat opatije sv. Dorda na ostrvu kraj Perasta, sa cime je isla i sluzba zupnika u gradu.
18. aprila 1701. godine papa Klement XI imenuje ga za nadbiskupa Bara. Povjeren mu je i zadatak apostolskog posjetioca za Albaniju, Makedoniju i Srbiju. Zaredio ga je za biskupa kotorski biskup Marin Drago, u crkvi sv. Nikole u Perastu. Povjerena mu je i budvanska biskupija.
Godine 1702, saziva narodni crkveni zbor u Mrkinju, kome prisustvuju i peraski nadbiskup Zumi, skopljanski Karagic, cetiri arbanaska biskupa, prefekt arbanaskih misija Egidij Armentski i prefekt makedonski Frano M. Licijski. Godine 1706, povlaci se u Perast i zivi u porodicnoj palati.
22. maja 1713. godine premjesten je u zadarsku nadbiskupiju.
Sagradio je zupnu crkvu u selu kod Zadra, obnovio krov na vizantijskom hramu sv. Donata, u svetilistu Gospe od Zdravlja postavio dva zrtvenika i pod u kapeli.
Podrzava knjizevnike i sakuplja narodne pjesme. I sam je izuzetno talentovan pjesnik. Kao djecak, izmedu dvanaeste i petnaeste godine, prije teoloskih studija, a sigurno pod uticajem strica Andrije, pise propovijedi od kojih su narocito snazne propovijed na Bozic 1682. i 1683, i propovijedi sa temom Uznesenja Marijina. Godine 1694, stampa zbirku latinskih pjesama “Musarum chorus in laudem Antonii Zeni”. Napisao je i “Specchio della Verita” (Ogledalo istine) u 12 poglavlja. Veoma se zalagao za objavljivanje “Ljetopisa crkovnog”. Predlaze da djelo bude objavljeno i na nasem jeziku, na kome je izgleda bilo i originalno napisano.
Umro je 11. septembra 1745. godine i sahranjen u Gospi od Kastela u Zadru.

MATIJA ZMAJEVIC (1680-1735)
Jedan od najpoznatijih predstavnika porodice Zmajevic, sinovac nadbiskupa barskog i primasa srpskog Andrije Zmajevica, a sin poznatog pomorca Krsta (Krila) Zmajevica, roden je u Perastu 1680. godine. Imao je cetiri brata i pet sestara, od kojih je jedna, Marija, bila prva zena Vicka Bujovica.
Pohadao je franjevacku skolu, a pretpostavlja se da je pohadao i pomorsku skolu Marka Martinovica. Vec sa osamnaest godina Matija zapovijeda brodom. Godine 1702, zeni se Agnezom Viskovic. Vjencanje je obavio kotorski biskup Marin Drago, na ostrvu Gospa od Skrpela.                
Bio je umijesan u ubistvo Vicka Bujovica, pa je prebegao u Dubrovnik, a odatle u Carigrad, gde je jedno vrijeme proveo u zarobljenistvu. Godine 1712, odlazi u Rusiju, u Petrovgrad, gdje je, kao prvorazredni pomorski strucnjak, stupio u sluzbu Petra Velikog. Zatim jedno vrijeme provodi u Finskoj, gdje se istice u borbi protiv Svedana i dobija zvanje kontraadmirala, pa viceadmirala. 30. aprila 1716. godine Petar Veliki trazi od Mletacke republike da oslobodi Matiju Zmajevica kazne progonstva i konfiskacije. Godine 1725, Matija, pored jos sedamnaestorice odabranih, prima od carice Katarine tek ustanovljeno odlikovanje Sv. Aleksandra Nevskog, a 1727. godine dobija cin admirala. Godine 1728, poslije smrti Petra Velikog i carice Katarine, Matija biva neosnovano optuzen i osuden na smrt, zbog navodne pronevjere drzavnog novca. Medutim, previsnjom potvrdom samo je degradiran u cin viceadmirala i imenovan za guvernera Astrahanske oblasti u Rusiji, a zatim premjesten za glavnog komandira luke u Tavrovu. Umro je 25. avgusta 1735. godine u Tavrovu, a sahranjen u katolickoj crkvi u Moskvi.

            “. . . Kao prvi uzrok nesloge, koja je ozlovoljila kucu Zmajevica protiv kuce Bujovica, je ovaj koji se ovdje nize navodi. Neki turski zapovjednik predao je kapetanu Krstu Zmajevicu svoju cerku, da je spasi, moleci ga da djevojcicu na svoju dusu sacuva, kao jedinog predstavnika njihovog imena, ako svi poginu. I tako je ta djevojcica bila drzana i odgajana u kuci Zmajevica kao i njihova djeca. Vodili su o njoj racuna kao o sebi, a ona je rastuci postala privlacna.
            I tako se dogodi da je bila obescascena i ugrabljena od recenog Gospodina Konta Bujovica i od njega odvedena u Dubrovnik. Tamo mu je mjesecima i godinama bila dragana, drzeci je kao svoju vlastitu zenu. Kuca se Zmajevica na takav postupak razgnjevi protiv Bujovica, stovise pokojni kapetan Zmajevic, koji je nepokretan lezao od kapi, govorio je mnogima od nasih, koji su mu dolazili u posjete: Gospodo, ostavljam prokletstvo svim mojim sinovima da se svi oni prije utope, nego da propuste neosvecenu takvu sramotu, koju je Bujovic nanio nasoj kuci!
            Da bi se Gospodin Konte Bujovic izmirio sa kucom Zmajevica, obecao je da ce je vjencati, kao sto je i ucinio, a sa njom je imao djece. Odveo je u Perast i drzao kao pravu zenu. Ali se kuca Zmajevica uza sve to nije smirila, nego je pamtila tu prevaru i nije je zaboravljala.
            Dok je ta djevojka boravila u Dubrovniku, spomenuti Gospodin Konte je odlazio i dolazio u domovinu. U njegovoj odsutnosti, ili je jedan dubrovacki plemic postao intiman s njome, ili ona s njime. Kada je zatim, pomenuti Gospodin Konte to saznao, dao je izbatinati recenoga plemica i radi toga je u odsutnosti proglasen krivim, uz zabranu povratka u Dubrovnik i ucjenu od dvije hiljade dukata. ”
(Proza baroka)

KRSTO ZMAJEVIC (1640-1698)
Krsto ili Krile Zmajevic, brat Andrije Zmajevica, a otac Vicka i Matije, roden je u Perastu 3. maja 1640. godine. Bio je poznati peraski kapetan, vrlo ugledan, vjest trgovini, moru i macu.
Godine 1671, izabran je prvi put za gradskog kapetana, imao je vojnu i administrativnu vlast na teritoriji peraske opstine. Nadgledao je spaljivanje gusarsih brodova u Albaniji, i za izvrsenje ove misije dobio je od senata zlatnu kolajnu. Dobio je, na poverenje, na cuvanje kcer turskog zapovednika, koja je kasnije postala uzrok razdora izmedu porodica Zmajevic i Bujovic. Godine 1679, drugi put je izabran za gradskog kapetana, u vrijeme kada su vrsene intenzivne pripreme za odbranu Perasta od Turaka i gusara.